Uroda androgyniczna. Charakterystyka

Wiemy, że to najbardziej rozchwytywany typ urody w świecie mody. Jakie są najbardziej charakterystyczne oznaki urody androgynicznej. Kobieta czy mężczyzna? Takie pytanie zadaje sobie osoba patrząca na kogoś, kto przejawia wszystkie cechy urody androgynicznej. Fakt, ciężko jest w pierwszym momencie sobie na to odpowiedzieć. Androgynia to połączenie cech męskich i kobiecych w niejednoznaczną formę. Androgynię można wyrazić w odniesieniu do płci biologicznej, tożsamości płciowej, seksualnej, a także psychologicznej.

Etymologia

Termin „Androgynia” wywodzi się z języka greckiego, ανδρογυνής (androgynés). Jako rzeczownik, androgynia weszła do użytku w 1850 roku. Łączy w swym znaczeniu wyrazy „mężczyzna” i „kobieta”.

W starożytnym i średniowiecznym świecie ludzie o androgynicznej urodzie reprezentowali bardzo często sztukę, a co więcej, bardzo mocno zaangażowani byli w kult religijny. Pracowali w świątyniach, gdzie wykonywali elegie i lamenty.

W późniejszych kulturach, jak na przykład kulturze mezopotamskiej, mężczyźni o androgynicznej urodzie służyli bogom i chodzili ubrani w kobiece ustroje.

Androgynia jest używana w stosunku do ludzkich cech fizycznych. Często odnosi się do osoby, której płeć biologiczna jest trudna do rozpoznania na pierwszy rzut oka, ze względu na mieszankę cech męskich i żeńskich. Dziś słowo „androgyniczny” rzadko używane jest do formalnego opisu mieszanych biologicznie cech płciowych u ludzi. Jednak pewna grupa ludzi wyróżnia się mieszanką cech płciowych mężczyzn i kobiet, poziomem hormonów, rodzajem wewnętrznych i zewnętrznych narządów płciowych, a także innymi cechami związanymi z daną płcią.

Cechy fizyczne

Do charakterystycznych cech w przypadku kobiet należą: wąskie biodra, szersze ramiona, widocznie odznaczona linia żuchwy, a do mężczyzn: damska, delikatna sylwetka, i subtelna twarz. Osoby androgyniczne są pewnego rodzaju uniwersum pomiędzy płciami, oczywiście w najbardziej pozytywnym znaczeniu. Dlatego zostali pokochani przez modową elitę – ich uroda sprawia, że fotografie z ich udziałem są fascynujące i wprawiają w osłupienie. Znane aktorki o androgynicznych twarzach są lepszymi odtwórczyniami głównych ról męskich niż oni sami. I tu kryje się jeszcze jedna ważna przypadłość osób androgynicznych.

Androgynia w codziennym funkcjonowaniu

Androgynia kwestionuje zasięg cech przeznaczonych tylko dla mężczyzn lub tylko dla kobiet. Mężczyźni przejmują cechy kobiece, a kobiety męskie. Udowodniono, że takie kobiety są bardziej niezależne, odważne, mają wyższą pewność siebie, i są asertywne, mężczyzn zaś cechuje empatia, czułość i poczucie odpowiedzialności. Obie płcie ponadto przejawiają zwiększony zakres otwartości, inteligencji i odporności na podporządkowywanie się ogólnie narzuconym normom społecznym.

Inteligencja emocjonalna

Uroda androgyniczna nie obejmuje wyłącznie cech wyglądu zewnętrznego, ale skupia się także na psychice. Badania dowodzą, że osoby o androgynicznym zespole cech przejawiają większą przedsiębiorczość i częściej osiągają większe sukcesy zawodowe. Kobieta może stać się rekinem korporacyjnym w świecie aroganckich biznesmenów, a mężczyzna podbić światowej sławy domy mody, bo oprócz wrodzonej odwagi i przedsiębiorczości posiada także zmysł empatii i delikatności przypisywanej wyłącznie kobietom.

Życie ze stereotypami może być ciężkie, jeśli obawiamy się, że ktoś przepisze nam cechy przeciwnej płci. Dotyczy to w większej mierze mężczyzn, którzy unikają jak ognia typowo kobiecych cech, i nawet posiadając takowe w trakcie dojrzewania próbują je zatrzeć. Pielęgnacja wrodzonych instynktów jest (omijając to, że i tak jesteśmy skazani na konformizm) sposobem na stanie się silnym indywidualistą.

Uroda androgyniczna w świecie mody

Przez wiele wieków zasady współżycia społecznego ograniczały strój ludzi, który świadczył o danej płci. Spodnie były tradycyjnym męskim strojem, z kolei sukienki przeznaczone były dla kobiet. Jednak w XIX wieku zaczęto protestować i odchodzić od rygorystycznych zasad ubioru. Kobiece aktywistki walczyły o równe prawa kobiet, wolność i emancypację. Dla przykładu pochodząca z Puerto Rico Luisa Capetillo – obrończyni kobiet i klasy robotniczej – była pierwszą w swoim kraju kobietą, która nosiła spodnie w miejscach publicznych.

W XIX wieku tradycyjne role płciowe zostały zamazane, a pionierzy mody, tacy jak Paul Poiret i Coco Chanel, wprowadzili spodnie do mody damskiej. Coco Chanel, która sama uwielbiała nosić spodnie, stworzyła projekty spodni dla kobiet, takie jak piżamy plażowe i stroje do jazdy konnej.

Ubiór androgyniczny wśród gwiazd

Elvis Presley uważany jest za tego, który wprowadził androgyniczny styl w rock’n’rollu. Sprawił, że ubiór i androgyniczna uroda stały się szablonem dla wszystkich rock’n’roll’owców od lat 50-tych. Twarz i makijaż oczu Presley’a często sprawiały, że ludzie uważali go za „zniewieściałego faceta”. Odznaczał się wyjątkowo androgyniczną urodą.

Kiedy w 1969 roku Rolling Stones zagrał w londyńskim Hyde Parku, Mick Jagger ubrał białą suknię. Odtąd androgyniczny styl został przyjęty przez wiele gwiazd.

W latach 70. Jimi Hendrix często nosił wysokie obcasy i bluzki, a David Bowie zaprezentował swoje alter ego Ziggy Stardust , postać, która była symbolem seksualnej dwuznaczności. Wówczas androgynia zaczęła mieć duży wpływ na popkulturę.

W latach 90. XX wieku nastąpił wzrost liczby projektantów unisex, a styl androgyniczny został powszechnie przyjęty przez wielu.

Obecnie tematyka „płynności płci” w modzie jest bardzo często i energicznie poruszana w mediach. Styl androgeniczny prezentuje na przykład, Lady Gaga, która również cechuje się androgyniczną urodą.

Uroda androgeniczna czy androgyniczna?

Bardzo często posługujemy się wyrazem „uroda androgeniczna”, który niestety, ale nie jest poprawny. „Androgenia” występuje na forach, w różnych artykułach, a nawet w mediach. Często słyszy się, że „wkrótce zostanie zaprezentowany pokaz mody z udziałem modeli o androgenicznej urodzie”. Nie brzmi to źle, jednak warto unikać błędów. W jednym z internetowych słowników można znaleźć wyjaśnienie słowa „androgenia” jako aktywność posiadania cech płci przeciwnej, a także informację, że ten kto ma androgenię, jest androgenem. Świadomość poprawności językowej zobowiązuje – pamiętajmy o tym, dlatego mówmy zawsze o urodzie androgynicznej.

Źródło: