W ostatnim czasie ADHD stało się popularnym tematem, ze względu na rosnące zainteresowanie dorosłych osób, które w dzieciństwie nie zostały zdiagnozowane z powodu niskiej świadomości społecznej. Wokół ADHD narosło wiele mitów, np. że jest to wytłumaczenie na lenistwo, czy złe wychowanie. Nic z tych rzeczy. ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym, którego objawy często utrzymują się również w wieku dorosłym.
Z tego powodu coraz więcej osób, interesuje się tym, jak wygląda diagnoza ADHD u dorosłych. W tym artykule przedstawimy najważniejsze informacje dotyczące ADHD.
Czym tak naprawdę jest ADHD?
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które bardzo często jest diagnozowana u dzieci w gabinecie psychologa. Zazwyczaj zaburzenie to objawia się dość wcześnie, gdyż pierwsze symptomy pojawiają się zazwyczaj nie później niż w 5. roku życia. Według badań problem ten dotyczy między 4 a 8% dzieci w wieku wczesnoszkolnym. ADHD to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, który obejmuje trzy główne grupy objawów: nadmierną ruchliwość, zbyt dużą impulsywność i problemy z koncentracją. ADHD jest relatywnie łatwe do rozpoznania u dzieci, co sprawia, że większość psychologów nie ma problemów z postawieniem trafnej diagnozy. Dzieci cierpiące na ADHD cechują się tym, że szybko tracą zainteresowanie, a większość zajęć w mgnieniu oka staje się dla nich nudna. Osoby z ADHD przeważnie wykonują wiele czynności, aczkolwiek żadnej z nich nie są w stanie doprowadzić do końca. U osób dorosłych obraz ten jest jednak trudniejszy do rozpoznania, gdyż objawy mogą przypominać zaburzenie dwubiegunowe, borderline, czy zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Po czym poznać ADHD?
Dzieci z ADHD można poznać po tym, że mają duże trudności z dobrą organizacją i często są rozkojarzone. Większość rodziców, których dzieci zmagają się z tym problemem, podkreśla, że ich pociechy są bardzo aktywne i mają problem z usiedzeniem w jednym miejscu. Nadruchliwość jest jednym z najbardziej typowych objawów ADHD, dlatego też jej występowanie powinno wzbudzić niepokój u rodziców. ADHD bardzo często objawia się też dużą porywczością i zniecierpliwieniem. Spora część osób z ADHD, zwłaszcza chłopców, jest głośna i ma problem z zachowaniem ciszy. Oznacza to, że ludzie z tym zaburzeniem często mają trudności z funkcjonowaniem w społeczeństwie, ponieważ są na tyle głośni, że zakłócają spokój innych. Dzieci i nastolatkowe z ADHD nierzadko narzekają też na problemy szkolne. Roztargnienie i nadaktywność sprawiają bowiem, że trudno jest im skoncentrować się na jednej czynności, w efekcie czego zapominają o pracach domowych, dokończeniu projektów, dotrzymaniu terminów, nauce do zapowiedzianych sprawdzianów, a ich wyniki w szkole często są gorsze niż rówieśników. Przypadłość ta przyczynia się do wyrobienia o dzieciach opinii niesfornych i niegrzecznych, aczkolwiek jest to poważny błąd, ponieważ zachowanie u osób z ADHD związane jest z funkcjonowaniem ich układu nerwowego i neuroprzekaźnictwa.
Jakie są przyczyny występowania ADHD?
Po dziś dzień nie ustalono jednoznacznie, jakie są główne przyczyny występowania ADHD, jednak większość specjalistów sądzi, że za występowanie zespołu nadpobudliwości ruchowej odpowiadają przede wszystkim aspekty genetyczne. Jak wskazują badania, ADHD ma silną tendencję do dziedziczenia (70-80% przypadków). Istnieją jednak także inne czynniki, które zwiększają ryzyko wystąpienia ADHD. Zaliczamy do nich niską wagę urodzeniową dziecka, niedotlenienie dziecka w czasie porodu bądź palenie papierosów przez matkę w trakcie ciąży. Warto podkreślić, że z ADHD można normalnie funkcjonować. Aby poprawić jakość i organizację swojego życia, warto w pierwszej kolejności udać się do psychologa, który wykona odpowiednie testy, oceni nasilenie i wstępowanie objawów, a także funkcjonowanie poznawcze. Następnie psycholog może zalecić wizytę u lekarza psychiatry, badź zalecić udział w psychoedukacji i psychoterapii CBT lub DBT.
